Ondanks de talloze (totaal irrelevante) waarschuwingsborden pompt mijn adrenaline als ik hier loop. Ik besluit met mijn camera onder een half opengebroken garagedeur van een loods te gaan liggen. Met mijn vrouw maak ik de afspraak dat ze een oogje in het zeil houdt en we spreken af dat bij het minste of geringste geluid of kraakje ik er direct onderuit kruip. Binnen is het redelijk donker, enkel via een andere garagedeur komt wat natuurlijk licht naar binnen en via de spleet waar ik nu in lig. Ik kan me niet voorstellen dat hier ooit wellicht een florerend bedrijf zat, wat nog winst draaide ook. Het lijkt alsof de tijd hier al 100 jaar stil staat. Eigenlijk staat de tijd in Doel overal stil. Doel wacht duidelijk op zijn vonnis; blijft het bestaan of ontmoet het de sloophamer? We weten het niet als we Doel achter ons laten. Tot het vraagstuk is beantwoord, blijft Doel in ieder geval al dan niet ongewild een spookstad. Een spookstad met zoveel gave plekken voor een fotograaf, maar ook niet fotograven kunnen hier zeker een tijdje rondlopen en hun ogen uitkijken.
Laat me weten of je de drang hebt kunnen weerstaan om toch niet ergens stiekem naar binnen te gaan.
Houd je van dit soort foto’s? Neem ook eens een kijkje naar mijn urbex-foto’s
Update 2019: ik heb vernomen van andere mensen dat het steeds moeilijker is om Doel in te komen. Met een buitenlandse auto mag je al niet eens meer in het dorp parkeren. Er zou zelfs beveiliging rond lopen die checkt wat iedereen aan het doen is in Doel.